Zoekresultaten voor: Onderwijs

Soms is datgene dat zo oud is als de mensheid en dat we (daardoor) diep van binnen altijd al vermoedden ineens weer nieuws. Want niemand verbaast zich erover dat het eten van verse groenten en fruit, met al hun vitaminen, mineralen en vezels, goed is voor onze gezondheid. Geen nieuws dus.  Maar wat wel nieuw is, is dat we ons met gezond eten kunnen genezen. Huisarts Tamara de Weijer zegt in het Algemeen Dagblad dat “het gros van de mensen beter naar de groenteboer kan gaan dan naar de apotheek.” Dat er een relatie is tussen voeding en gezondheid wisten we al – vooral in negatief opzicht – maar het omgekeerde – dat we ons gezond kunnen eten – is dus nu kennelijk ook bewezen.

In het kort komt de redenering hier op neer: gezonde voeding is goed voor onze darmen. Wat goed is voor onze darmen, is ook goed voor de rest van ons lichaam én voor ons brein. We verpesten onze darmflora echter met medicijnen die we massaal gebruiken. Het roer moet om en dus zegt deze huisarts dat er in de opleiding van aanstaande dokters meer aandacht moet komen voor voedings- en leefstijladvies. Zo worden we gezonder, kunnen de zorgkosten omlaag en leven we nog lang en gelukkig. Want ook op onze psyche heeft gezond eten een positief effect. De darmbacteriën blijken een zo oppermachtig volkje dat hun invloed verder reikt dan het obscure gangenstelsel in het onderbuikse. Als het daar beneden goed zit, zouden we minder kans hebben op autisme, obesitas, depressie en angststoornissen.

Voeding als medicijn. Zouden we daarvan overtuigd raken? Daags na de positieve publicatie werden er al ingezonden brieven geplaatst van gelovigen. Maar ook van sceptici. Want luisteren we wel naar de leefstijladviezen van de dokter? Hoeveel mensen hechten niet aan de beloftevolle producten van de farmaceuten die al jaren de bloeddruk, het gewicht, het denken en het dagelijkse doen reguleren? We zijn dat zo gewend. En wie heeft er zin om op een rantsoen van wortels en water te teren, terwijl na de versafdeling van de supermarkt de diepvries lonkt met krokante hapjes voor de vetput? Daarna gewoon weer een pil erin tegen diabetes, vetzucht en gierende hartkleppen.

Een andere briefschrijver vindt dat niet de huisartsen maar de scholen gezonde voeding moeten promoten. Met deze educatieve programma’s heeft ons bureau al jarenlange ervaring, variërend van lesmateriaal over verse groente en fruit tot de promotie van een gezond ontbijt op de basisscholen, het Nationaal Schoolontbijt. Maar wat hebben we ermee bereikt?  Steeds weer duiken de berichten op dat vanuit de overheid lessen over gezonde voeding verplicht moeten worden gesteld. Weg met de automaten met frisdrank en energiedrank. Leve de gezonde schoolkantine, waarover we al videoclips maakten in opdracht van het Voedingscentrum.  Want zo leer je al op jonge leeftijd dat je een beter mens wordt door gezond te eten. Zo simpel kán het zijn. Maar ís het ook zo simpel?

Op deze plek hebben we jaren geleden al gepleit voor het aanstellen van een minister voor voeding. Dat zou ons land, wereldberoemd om zijn land- en tuinbouw,  goed doen. Maar de politiek wil af van opgelegde overheidsvoorlichting over wat goed is voor het volk. Dat moet het bedrijfsleven maar zelf doen. Maar is dat te vertrouwen? Zie de steeds terugkerende nieuwsberichten over misleiding op etiketten van voedingsmiddelen.

De voedingsbewuste artsen hebben nu een vereniging opgericht. Zij beijveren zich voor het opnemen van voedingsonderwijs in de opleiding van nieuwe huisartsen. “De helft van mijn cliënten in de spreekkamer heeft meer baat bij leefstijladvies dan bij medicatie. We bouwen aan een community van artsen, tuinders, supermarkten en zorgverzekeraars. Als iedereen de verantwoording neemt, hoeven we niet met de vinger naar elkaar te wijzen,” aldus huisarts Weijers tegen het AD.

Zo is oud nieuws ineens weer nieuw nieuws. Nu eens zien of het nieuwe nieuws ook iets nieuws uithaalt…

Het agrocommunicatieportaal Boer&Co vroeg of ik een column wilde schrijven over hoe de Nederlandse boer en tuinder in de maatschappij staan. En wat beter kan rondom hun huidige positie “…zodat er meer verdiend mag worden. Geld en begrip.” Aldus de briefing. Aangezien PRLT Communicatie al zo’n 50 jaar actief is in de agrosector, begrijpen wij die wens van ‘geld en begrip’. Dat willen we trouwens allemaal… Maar als je ‘meer’ wilt verdienen – geld of begrip – dan moet je ook meer waarmaken. Een eerlijke boterham verdienen en voldoening van je werk is voor velen al rijkdom.

Met de briefing voor deze blog – de relatie tussen maatschappelijke en geldelijke waardering – legt Boer&Co de vinger op de gevoelige plek. Want boeren en tuinders hebben er lang heel goed voorgestaan in de publieke opinie, bewijzen diverse onderzoeken naar hun reputatie in het verleden. Maar ook hier geldt: resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Wie een goede reputatie heeft en weet die goed te verzorgen door zijn inspanningen stelselmatig voor het voetlicht te brengen, kan rekenen op waardering en klantloyaliteit. De klant zet die waardering meestal om in een letterlijke waardetoekenning: geld voor producten of diensten. Wij vonden het heel lang knap en goed wat onze boeren deden; zo’n kwaliteit, zo’n grote productie… Maar door voortschrijdend inzicht veranderen opvattingen. We vernamen immers ook dat aan die productie grote bezwaren kleefden op het gebied van diergezondheid, dierenwelzijn en milieu.

Wat is er op dit moment mis met het doorgaans vanzelfsprekende verband tussen reputatie en communicatie enerzijds en begrip en geld anderzijds? Boeren en tuinders hebben te weinig gekeken en geluisterd naar de wensen – en tegenwoordig zelfs eisen – van de samenleving. Hun vakbladen en hun organisaties zijn daaraan mede schuldig. Die hebben te weinig de signalen vertaald zodat de boeren hun steven konden wenden. Het publiek pikt het gewoon niet meer dat boeren en tuinders produceren zoals ze produceren. Maar de boeren en tuinders? Die hebben geen keuze. Het grootwinkelbedrijf knijpt ze uit zodat ze nóg grootschaliger en efficiënter moeten produceren -wat de consument dus niet pikt. En ga nou niet roepen dat die consument het verkeerd ziet en dat die niet bereid is om een fatsoenlijke prijs voor het product te betalen.

De boer is aangeschoten wild en goedgeorganiseerde actiegroepen voelen dat feilloos aan. De ene actie volgt op de andere. Is de legbatterij nog maar net afgeschaft, gaat het scharrelei al weer in de ban. De eiersector is niet de enige die ervan langs krijgt. Inmiddels moeten ook de plofkippenhouders eraan geloven. Trouwens, ook zo fijn voor het imago. Terwijl je al jaren weet dat het verbod op de legbatterij eraan komt, zijn er nóg bedrijven die niet tijdig zijn omgeschakeld.  Elke dag komt er wel ‘iets’ naar buiten waardoor de sector negatief in het nieuws is. De agrosector is daarin trouwens niet uniek; kijk naar wat er met de verzekerings- en bankensector is gebeurd. Hoe is het nu met hun reputatie gesteld?

In het verleden hadden de boeren en tuinders een collectieve PR-organisatie, de Stichting Public Relations Land- en Tuinbouw. Die praatte niet recht wat krom is, maar die organiseerde open dagen zodat het publiek weer eens op de bedrijven kwam en met ondernemers kon spreken. De burger zag de inspanningen van de boer en hoorde het verhaal bij de plaatjes. De boer vernam op zijn beurt de wensen en zorgen van het publiek. Schoolkinderen maakten kennis met het wonen, werken en leven op de boerderij via lessen van het onderwijsblad Het Kleine Loo en door acties als ‘Met de klas de boer op’. Helaas is door het afbrokkelen van het collectief en de solidariteit in de sector een aantal van deze collectieve communicatieprojecten ter ziele gegaan.

Publieksdagen worden soms nog georganiseerd. Koeien kijken, die huppelend de stal uitkomen en weer in de wei mogen grazen. Maar deze reclamestunt verhult niet dat er veel te veel koeien naar de mening van de burger op stal staan. Onlangs gingen statenleden op uitnodiging kijken bij een hypermodern kalverbedrijf. Maar dat werkt averechts; de provinciale politici schrokken zich dood. De grootschaligheid, het beton en ijzerwerk, het gebrek aan frisse lucht en daglicht vormde een schokkend contrast met hun idee over het zorgzaam houden van dieren.

Terug naar de briefing voor deze column: hoe de Nederlandse boer en tuinder in onze maatschappij staan. Mijn conclusie: ze staan er onvoldoende in. Ze komen te weinig op het schoolplein, lopen niet of nauwelijks in de supermarkt, nemen onvoldoende deel aan het maatschappelijk verkeer. Dat is een hard en generaliserend oordeel dat de goede ondernemers tekort doet. Want die boeren en tuinders zijn er namelijk ook. Onder hen een aantal die door hun participatie in de maatschappij bijzonder goed boeren.

De oplossing voor meer waardering – en dus betere inkomsten – zit in wederzijdse betrokkenheid. Om van burgers vrienden of volgers te maken – om in termen van social media te spreken – is een spotje over dansende koeien in de wei of het organiseren van een open dag (Kom nou eens kijken en zie dat we het écht wel goed doen!) niet voldoende. Ook een leuke website, facebookpagina of een twitteraccount zijn geen recepten voor verbetering. Okay, alle beetjes helpen, maar echte verbetering moet blijken uit het gedrag en de bereidheid tot aanpassing. Niet omdat ‘de burgers’ dat willen, maar ook omdat je dat als boer wilt. Alleen het besef dat het ingrijpend anders moet, is nog niet voldoende. Behalve dat besef is ook het bewijs nodig: de daadwerkelijke aanpassing van de agrarische productie aan de Nieuwe Tijd. Alleen dan is er kans op waardering voor goede boeren en tuinders – in aanzien en klinkende munt.