Zoekresultaten voor: Voorlichting

Soms is datgene dat zo oud is als de mensheid en dat we (daardoor) diep van binnen altijd al vermoedden ineens weer nieuws. Want niemand verbaast zich erover dat het eten van verse groenten en fruit, met al hun vitaminen, mineralen en vezels, goed is voor onze gezondheid. Geen nieuws dus.  Maar wat wel nieuw is, is dat we ons met gezond eten kunnen genezen. Huisarts Tamara de Weijer zegt in het Algemeen Dagblad dat “het gros van de mensen beter naar de groenteboer kan gaan dan naar de apotheek.” Dat er een relatie is tussen voeding en gezondheid wisten we al – vooral in negatief opzicht – maar het omgekeerde – dat we ons gezond kunnen eten – is dus nu kennelijk ook bewezen.

In het kort komt de redenering hier op neer: gezonde voeding is goed voor onze darmen. Wat goed is voor onze darmen, is ook goed voor de rest van ons lichaam én voor ons brein. We verpesten onze darmflora echter met medicijnen die we massaal gebruiken. Het roer moet om en dus zegt deze huisarts dat er in de opleiding van aanstaande dokters meer aandacht moet komen voor voedings- en leefstijladvies. Zo worden we gezonder, kunnen de zorgkosten omlaag en leven we nog lang en gelukkig. Want ook op onze psyche heeft gezond eten een positief effect. De darmbacteriën blijken een zo oppermachtig volkje dat hun invloed verder reikt dan het obscure gangenstelsel in het onderbuikse. Als het daar beneden goed zit, zouden we minder kans hebben op autisme, obesitas, depressie en angststoornissen.

Voeding als medicijn. Zouden we daarvan overtuigd raken? Daags na de positieve publicatie werden er al ingezonden brieven geplaatst van gelovigen. Maar ook van sceptici. Want luisteren we wel naar de leefstijladviezen van de dokter? Hoeveel mensen hechten niet aan de beloftevolle producten van de farmaceuten die al jaren de bloeddruk, het gewicht, het denken en het dagelijkse doen reguleren? We zijn dat zo gewend. En wie heeft er zin om op een rantsoen van wortels en water te teren, terwijl na de versafdeling van de supermarkt de diepvries lonkt met krokante hapjes voor de vetput? Daarna gewoon weer een pil erin tegen diabetes, vetzucht en gierende hartkleppen.

Een andere briefschrijver vindt dat niet de huisartsen maar de scholen gezonde voeding moeten promoten. Met deze educatieve programma’s heeft ons bureau al jarenlange ervaring, variërend van lesmateriaal over verse groente en fruit tot de promotie van een gezond ontbijt op de basisscholen, het Nationaal Schoolontbijt. Maar wat hebben we ermee bereikt?  Steeds weer duiken de berichten op dat vanuit de overheid lessen over gezonde voeding verplicht moeten worden gesteld. Weg met de automaten met frisdrank en energiedrank. Leve de gezonde schoolkantine, waarover we al videoclips maakten in opdracht van het Voedingscentrum.  Want zo leer je al op jonge leeftijd dat je een beter mens wordt door gezond te eten. Zo simpel kán het zijn. Maar ís het ook zo simpel?

Op deze plek hebben we jaren geleden al gepleit voor het aanstellen van een minister voor voeding. Dat zou ons land, wereldberoemd om zijn land- en tuinbouw,  goed doen. Maar de politiek wil af van opgelegde overheidsvoorlichting over wat goed is voor het volk. Dat moet het bedrijfsleven maar zelf doen. Maar is dat te vertrouwen? Zie de steeds terugkerende nieuwsberichten over misleiding op etiketten van voedingsmiddelen.

De voedingsbewuste artsen hebben nu een vereniging opgericht. Zij beijveren zich voor het opnemen van voedingsonderwijs in de opleiding van nieuwe huisartsen. “De helft van mijn cliënten in de spreekkamer heeft meer baat bij leefstijladvies dan bij medicatie. We bouwen aan een community van artsen, tuinders, supermarkten en zorgverzekeraars. Als iedereen de verantwoording neemt, hoeven we niet met de vinger naar elkaar te wijzen,” aldus huisarts Weijers tegen het AD.

Zo is oud nieuws ineens weer nieuw nieuws. Nu eens zien of het nieuwe nieuws ook iets nieuws uithaalt…

Diverse grote banken, waaronder ABN AMRO en Rabobank, hebben aangekondigd hun ‘betaalpakketten’ in de aanbieding te doen. Door het gebruik van het plastic pasje en internetbankieren voordeliger te maken, hopen de banken het vertrouwen van de particuliere klant terug te winnen.

Een particuliere klant betaalt nu – voor een stukje plastic en digitale doe-het-zelverij € 39 en dat wordt straks
€ 16,80. Deze operatie gaat veel geld kosten, al zegt de bank niet hoeveel. Het zou om tientallen miljoenen gaan. Stel dat dit zo is, wint de bank er dan mee in termen van imagoverbetering? Verander je daarmee het beeld van hooghartige grootverdieners die de kleine klant jarenlang afkneep met steeds duurder wordende dienstverlening, terwijl de service alleen maar minder werd? Ik denk dat de gespeelde boetedoening alleen maar leidt tot het bewijs dat we zijn geflest.

Algemeen directeur particulieren Frans Woelders van ABN AMRO zegt in het Algemeen Dagblad dat de kosten die de bank in rekening brengt grote irritatie wekken. Logisch, want de kosten staan niet in verhouding tot hetgeen je ervoor terugkrijgt. Jaarlijks ontvangt ons bureau een stevige brochure van ABN AMRO waarin staat dat de kosten voor het hebben van een rekening en het (zelf) doen van transacties weer omhoog gaat. Zakelijke klanten betalen nog veel meer dan de particuliere. Waarschijnlijk omdat banken denken dat die paar eurocenten bij bedrijven toch niet opvallen. Zo wordt er achteloos aan je rekening geknaagd terwijl daar nauwelijks dienstverlening tegenover staat.

Woelders, vrolijk en losjes geportretteerd bij het grote krantenartikel, zegt dat de klant absoluut centraal staat. Als hij een kantoor bezoekt, praat hij altijd met de klanten. “We zijn op aarde voor onze klanten,” zegt de bankier die sinds twee jaar verantwoordelijk is voor de vijf miljoen particuliere klanten. “Van banklogica naar klantlogica.” Het zijn mooie woorden, al maken ze op ons weinig indruk. Het gaat erom dat de perceptie heel anders is. Die is gebaseerd op de feitelijke ondervinding.

Ons bureau heeft enkele jaren gebankierd bij ABN AMRO. Met het oplopen van de kosten en het teruglopen van de service hebben we de knoop doorgehakt en stapten we – heel gemakkelijk – over naar een andere bank. ABN AMRO stuurde toch nog een bloemetje, omdat de voorlichting over het overstappen zo slecht was. Bovendien schaamde de medewerkster zich voor de als spam uitziende enquête die per email aan ons bureau werd verzonden met de titel ‘Wegloop’. Een actie die alleen maar bevestigde dat het verstandig was over te stappen naar een bank die zijn klant serieus neemt. Door van bank te veranderen, bespaarde ons bureau ineens een paar honderd Euro.

Is deze blog dan een oproep om vaker van bank te veranderen of om veilingen te gaan organiseren net zoals we dat de laatste jaren kennen bij de energieleveranciers? Dat laatste is misschien nog niet zo’n gek idee, Consumentenbond. Bij wie krijg je de meeste service en kwaliteit voor het laagste bedrag? Nu de rente zo laag is dat de banken ons spaargeld niet meer nodig hebben, is het tijd voor een creatieve aanpak die sympathie wekt. Niet één losse flodder, maar een reeks van maatregelen waardoor we weer gaan geloven dat de bank er daadwerkelijk is voor ons en niet omgekeerd.

Een degelijke oude wijsheid die wij nogal eens gebruiken in ons vak (reclame, PR, communicatie, voorlichting) is ‘Onbekend maakt onbemind’.  Het is een mooie binnenkomer, maar de vraag is of het credo nog werkt anno 2016. Want zijn niet de onbekende bestemmingen, blind dates, verrassingsreizen en surpriseweekends spannend? Seen everything, been everywhere… wat is er nog onbekend? Verras me…
Toch is onbekend of onzichtbaar, in termen van communicatie, een beperkende factor. We willen alle ins en outs van een leverancier of zijn product weten, lezen grif beoordelingen van gebruikers en we verwachten bewijsbaarheden over productiewijze, herkomst en garanties. Volledige transparantie in communicatie is een must voor een geslaagd twee-richtingenverkeer. Zenden en ontvangen, vice versa.
Vandaar dat het onbegrijpelijk is dat bedrijven hun klantenmanagers of contactmakelaars laten bellen via afgeschermde telefoonnummers. Die worden namelijk, vanwege de aversie tegen telemarketeers, in toenemende mate geweigerd. Wat doet u als de mededeling ‘Onbekend telefoonnummer’ in uw display verschijnt? Bij ons wekt het wantrouwen; waarom wil men zich niet bekend maken? Zulke organisaties willen niet worden teruggebeld. Ze communiceren eenzijdig. Ze zenden alleen en wensen niet te ontvangen. Zelfs bij het vriendelijk geïnitieerde “Kan ik u terugbellen” krijg je te horen dat dit onmogelijk is. “Nee, u kunt mij niet terugbellen.” Don’t call us, we call you.
Heel wat vriendelijker eraan toe gaat het bij sommige nieuwe bedrijven, die benaderbaar zijn per telefoon (zonder schimmige constructies met extra betalingen voor het gesprek, bóvenop uw gebruikelijke belkosten) of via een chatfunctie. Zelfs in de financiële dienstverlening, zoals bij KNAB. Ideaal, meteen iemand met een naam aan de lijn of in je beeldscherm. Dat geeft al meteen een beter gevoel.

Wilt u hierover van gedachten wisselen? Schrijf … of bel. Maar maak u bekend. Het maakt u eerder bemind.