Zoekresultaten voor: Promotie

Soms is datgene dat zo oud is als de mensheid en dat we (daardoor) diep van binnen altijd al vermoedden ineens weer nieuws. Want niemand verbaast zich erover dat het eten van verse groenten en fruit, met al hun vitaminen, mineralen en vezels, goed is voor onze gezondheid. Geen nieuws dus.  Maar wat wel nieuw is, is dat we ons met gezond eten kunnen genezen. Huisarts Tamara de Weijer zegt in het Algemeen Dagblad dat “het gros van de mensen beter naar de groenteboer kan gaan dan naar de apotheek.” Dat er een relatie is tussen voeding en gezondheid wisten we al – vooral in negatief opzicht – maar het omgekeerde – dat we ons gezond kunnen eten – is dus nu kennelijk ook bewezen.

In het kort komt de redenering hier op neer: gezonde voeding is goed voor onze darmen. Wat goed is voor onze darmen, is ook goed voor de rest van ons lichaam én voor ons brein. We verpesten onze darmflora echter met medicijnen die we massaal gebruiken. Het roer moet om en dus zegt deze huisarts dat er in de opleiding van aanstaande dokters meer aandacht moet komen voor voedings- en leefstijladvies. Zo worden we gezonder, kunnen de zorgkosten omlaag en leven we nog lang en gelukkig. Want ook op onze psyche heeft gezond eten een positief effect. De darmbacteriën blijken een zo oppermachtig volkje dat hun invloed verder reikt dan het obscure gangenstelsel in het onderbuikse. Als het daar beneden goed zit, zouden we minder kans hebben op autisme, obesitas, depressie en angststoornissen.

Voeding als medicijn. Zouden we daarvan overtuigd raken? Daags na de positieve publicatie werden er al ingezonden brieven geplaatst van gelovigen. Maar ook van sceptici. Want luisteren we wel naar de leefstijladviezen van de dokter? Hoeveel mensen hechten niet aan de beloftevolle producten van de farmaceuten die al jaren de bloeddruk, het gewicht, het denken en het dagelijkse doen reguleren? We zijn dat zo gewend. En wie heeft er zin om op een rantsoen van wortels en water te teren, terwijl na de versafdeling van de supermarkt de diepvries lonkt met krokante hapjes voor de vetput? Daarna gewoon weer een pil erin tegen diabetes, vetzucht en gierende hartkleppen.

Een andere briefschrijver vindt dat niet de huisartsen maar de scholen gezonde voeding moeten promoten. Met deze educatieve programma’s heeft ons bureau al jarenlange ervaring, variërend van lesmateriaal over verse groente en fruit tot de promotie van een gezond ontbijt op de basisscholen, het Nationaal Schoolontbijt. Maar wat hebben we ermee bereikt?  Steeds weer duiken de berichten op dat vanuit de overheid lessen over gezonde voeding verplicht moeten worden gesteld. Weg met de automaten met frisdrank en energiedrank. Leve de gezonde schoolkantine, waarover we al videoclips maakten in opdracht van het Voedingscentrum.  Want zo leer je al op jonge leeftijd dat je een beter mens wordt door gezond te eten. Zo simpel kán het zijn. Maar ís het ook zo simpel?

Op deze plek hebben we jaren geleden al gepleit voor het aanstellen van een minister voor voeding. Dat zou ons land, wereldberoemd om zijn land- en tuinbouw,  goed doen. Maar de politiek wil af van opgelegde overheidsvoorlichting over wat goed is voor het volk. Dat moet het bedrijfsleven maar zelf doen. Maar is dat te vertrouwen? Zie de steeds terugkerende nieuwsberichten over misleiding op etiketten van voedingsmiddelen.

De voedingsbewuste artsen hebben nu een vereniging opgericht. Zij beijveren zich voor het opnemen van voedingsonderwijs in de opleiding van nieuwe huisartsen. “De helft van mijn cliënten in de spreekkamer heeft meer baat bij leefstijladvies dan bij medicatie. We bouwen aan een community van artsen, tuinders, supermarkten en zorgverzekeraars. Als iedereen de verantwoording neemt, hoeven we niet met de vinger naar elkaar te wijzen,” aldus huisarts Weijers tegen het AD.

Zo is oud nieuws ineens weer nieuw nieuws. Nu eens zien of het nieuwe nieuws ook iets nieuws uithaalt…

Om het intellectueel eigendomsrecht is veel te doen. Dat komt vooral door internet, de onuitputtelijke bron waaruit iedereen voor eigen gebruik kan putten. Maar ook vóór het ontstaan van het wereldwijde web werd er lustig gekopieerd en geplagieerd. Het eigendomsrecht op onze eigen gedachten en daaruit voortvloeiende creaties staat zo in de belangstelling omdat veel mensen in onze kennis- en dienstverleningseconomie (moeten) leven van hun taalkundig talent of kunstzinnige scheppingen. Ook al plaatst de maker die zelf op internet als promotie voor zijn vondsten, het is een kwelling als men er met jouw creatie vandoor gaat. Ten onrechte denken veel mensen dat wat op internet is geopenbaard voor iedereen toegankelijk is en dat je in publiek bezit naar hartenlust kunt knippen en plakken.
Een recente, met succes beslechte kwestie waarbij de publieke omroep zonder toestemming filmmateriaal verwerkte in een televisie-uitzending, is de aanleiding voor de oprichting van De Auteursrechtzaak. Het bureau, dat is gespecialiseerd in het beschermen van het intellectueel eigendom van zelfstandige creatieven, is een samenwerking tussen communicatieadviseur Pieter Harcksen van PRLT Communicatie en Mr Luc Verkoren.
Het nieuwe juridische bureau bedient in het bijzonder kleine communicatiebureaus en zelfstandige ondernemers op het gebied van tekst-, beeld- en geluidsproducties en het daarbij behorende intellectueel eigendomsrecht. Gebleken is dat rechthebbenden op auteursrechten menig maal geschaad worden in hun intellectueel eigendomsrecht of dreigen daarin te worden geschaad. Vaak zien de gedupeerden er tegenop daar werk van te maken.
“Men heeft andere prioriteiten, drukte en onvoldoende kennis van de mogelijkheden. Via een korte, vrijblijvende en kosteloze intake kunnen zij gebruik maken van onze diensten. Wij verbieden de inbreukmaker zo nodig namens de gedupeerde ieder voortgezet gebruik en hanteren een systeem waarin onze cliënt alsnog de vergoeding krijgt voor het onterecht gebruiken van het werk en het niet vermelden van diens naam als maker. Daarbij streven wij er naar de kosten van de behandeling op de tegenpartij te verhalen. Het kost onze cliënt dan in beginsel geen geld. Wij richten ons in eerste instantie op minnelijke schikkingen, maar als dat niet lukt, brengen wij ook zaken voor de rechter,” vertelt Mr Luc Verkoren, die 25 jaar ervaring heeft als auteursrechtenjurist.
Veel communicatiebureaus, zelfstandige communicatieadviseurs, tekstschrijvers of illustratoren die voor klanten werken, realiseren zich niet dat zij – tenzij anders met hun klant is overeengekomen – nog steeds het auteursrecht hebben op de door hun bedachte/gemaakte uiting. Dit kan zijn tekst, (bewegend) beeld of geluid. Op internet is genoeg te vinden op creatief vakgebied, maar wat doet men als de rechten worden geschonden? Het is dan van belang direct met een specialist in zee te gaan. Wat dat betreft onderscheidt De Auteursrechtzaak zich van algemeen opgeleide juristen. Bovendien is de formule simpel en aantrekkelijk. Het bureau ontzorgt volledig en neemt alles uit handen wat er juridisch moet gebeuren.

Onlangs raakte PRLT Communicatie betrokken bij een uitzending van het televisieprogramma Zembla van de Vara. Het zond op 5 september een – inmiddels veelbesproken en beschreven – documentaire uit onder de titel ‘Sjoemelen met vlees’. Zoals de titel al aangeeft, was het geen programma dat kan worden bestempeld als reclame voor de vee- en vleessector. Met bij elkaar gescharreld beeldmateriaal, onherkenbaar gemaakte ‘acteurs’, voorgelezen teksten, ontleend aan anonieme bronnen, en tendentieus commentaar werd een beeld opgeroepen van een verdorven varkensvleessector in Nederland. Het programma kreeg nog een behoorlijk staartje.

In de uitzending ontwaarden wij fragmenten uit een exportpromotiefilm die PRLT Communicatie produceerde voor het Productschap Vee en Vlees. Deze beelden werden vertoond via een gefilmd beeldschermpje, om te maskeren dat ze door de programmamakers via internet waren gescoord. Het oorspronkelijke geluid was gewist en de redactie had er haar eigen, tendentieuze commentaar aan toegevoegd.

Toen ons bureau de redactie van Zembla daags erna om opheldering vroeg, bleef het stil, ook na herhaalde emails. Na verder aandringen liet de bedrijfsjuriste van de Vara weten dat de omroep de beelden onttrok aan de website van het productschap en dat de omroep vond dat dat mocht. Maar de film stond nooit op deze website.

Ook toen de in auteursrechten gespecialiseerde jurist Mr. Luc Verkoren door ons bureau werd ingeschakeld, bleef de omroep draaien en talmen. Tot enkele dagen voor de behandeling van de rechtszaak waarvoor de Vara inmiddels was gedagvaard. Daarin eiste het bureau dat er een brief kwam waarin de Vara erkende dat het zonder toestemming de beelden had gebruikt en vertoond. Bovendien werd geëist dat ze van de website ‘Uitzending gemist’ zouden worden verwijderd, want tienduizenden mensen konden ook nog maanden ná de televisie-uitzending kennis nemen van het programma.

Nadat de dagvaarding al bij de Vara lag, mailde de bedrijfsjuriste daags voor de zitting aan de IE-jurist: “De VARA/Zembla bevestigt dat uw cliënt – rechthebbende op de auteursrechten – geen toestemming is gevraagd voor het gebruik van een tweetal fragmenten uit “Varkensvlees” in de Zembla productie “Sjoemelen met vlees”, dd. 5 september 2013.” De omroep wilde alsnog schikken, nadat eerdere pogingen van de producent en diens auteursrechtenjurist werden afgewezen.

De Vara beloofde tevens het programma aan te passen en de gewraakte passages eruit te verwijderen en nooit meer te gebruiken. Maar door technische problemen en miscommunicatie bij de omroep bleef de oorspronkelijke uitzending, mét de illegaal verkregen beelden, gewoon op internet staan, waardoor het misbruik nog weken doorging.

Hoewel de macht en kracht van televisieprogramma’s nog steeds enorm is, wordt door steeds meer communicatie-experts genuanceerd omgegaan met dit gegeven. Aan tendentieuze of scandaleuze programma’s wordt al niet meer meegewerkt door een groeiend aantal communicatiespecialisten van overheid en bedrijfsleven. Werd niet-meewerken vroeger al gauw gezien als ongewenst (“u heeft kennelijk wat te verbergen”), tegenwoordig vat steeds vaker post dat je bepaalde programma’s, interviewers of omroepen gewoon niet in huis wilt hebben omdat je daarmee niet wil worden geassocieerd of omdat ze onbetrouwbaar zijn. Het adagium ‘het maakt niet uit hoe je in de publiciteit komt, áls je maar in de publiciteit komt’, is behoorlijk achterhaald en gelogenstraft. Zeker als men met programma’s te maken krijgt die illegale methoden gebruiken, zoals het onrechtmatig vertonen van beeldmateriaal, het verknippen van je quotes of het verminken van de oorspronkelijk bedoelde strekking. Tenslotte is voor schrijvers, fotografen, journalisten of filmers de bescherming van hun intellectueel eigendom steeds lastiger geworden, want ‘alles’ staat op internet en iedereen denkt dat je dit zomaar kunt overnemen. Zelfs de publieke omroep bedient zich van piraterij. Maar om vermeende misstanden aan de kaak te stellen, vinden sommige programma’s kennelijk dat ze daarvoor best zelf de wet mogen overtreden…