Search Results for: Groente en fruit

Soms is datgene dat zo oud is als de mensheid en dat we (daardoor) diep van binnen altijd al vermoedden ineens weer nieuws. Want niemand verbaast zich erover dat het eten van verse groenten en fruit, met al hun vitaminen, mineralen en vezels, goed is voor onze gezondheid. Geen nieuws dus.  Maar wat wel nieuw is, is dat we ons met gezond eten kunnen genezen. Huisarts Tamara de Weijer zegt in het Algemeen Dagblad dat “het gros van de mensen beter naar de groenteboer kan gaan dan naar de apotheek.” Dat er een relatie is tussen voeding en gezondheid wisten we al – vooral in negatief opzicht – maar het omgekeerde – dat we ons gezond kunnen eten – is dus nu kennelijk ook bewezen.

In het kort komt de redenering hier op neer: gezonde voeding is goed voor onze darmen. Wat goed is voor onze darmen, is ook goed voor de rest van ons lichaam én voor ons brein. We verpesten onze darmflora echter met medicijnen die we massaal gebruiken. Het roer moet om en dus zegt deze huisarts dat er in de opleiding van aanstaande dokters meer aandacht moet komen voor voedings- en leefstijladvies. Zo worden we gezonder, kunnen de zorgkosten omlaag en leven we nog lang en gelukkig. Want ook op onze psyche heeft gezond eten een positief effect. De darmbacteriën blijken een zo oppermachtig volkje dat hun invloed verder reikt dan het obscure gangenstelsel in het onderbuikse. Als het daar beneden goed zit, zouden we minder kans hebben op autisme, obesitas, depressie en angststoornissen.

Voeding als medicijn. Zouden we daarvan overtuigd raken? Daags na de positieve publicatie werden er al ingezonden brieven geplaatst van gelovigen. Maar ook van sceptici. Want luisteren we wel naar de leefstijladviezen van de dokter? Hoeveel mensen hechten niet aan de beloftevolle producten van de farmaceuten die al jaren de bloeddruk, het gewicht, het denken en het dagelijkse doen reguleren? We zijn dat zo gewend. En wie heeft er zin om op een rantsoen van wortels en water te teren, terwijl na de versafdeling van de supermarkt de diepvries lonkt met krokante hapjes voor de vetput? Daarna gewoon weer een pil erin tegen diabetes, vetzucht en gierende hartkleppen.

Een andere briefschrijver vindt dat niet de huisartsen maar de scholen gezonde voeding moeten promoten. Met deze educatieve programma’s heeft ons bureau al jarenlange ervaring, variërend van lesmateriaal over verse groente en fruit tot de promotie van een gezond ontbijt op de basisscholen, het Nationaal Schoolontbijt. Maar wat hebben we ermee bereikt?  Steeds weer duiken de berichten op dat vanuit de overheid lessen over gezonde voeding verplicht moeten worden gesteld. Weg met de automaten met frisdrank en energiedrank. Leve de gezonde schoolkantine, waarover we al videoclips maakten in opdracht van het Voedingscentrum.  Want zo leer je al op jonge leeftijd dat je een beter mens wordt door gezond te eten. Zo simpel kán het zijn. Maar ís het ook zo simpel?

Op deze plek hebben we jaren geleden al gepleit voor het aanstellen van een minister voor voeding. Dat zou ons land, wereldberoemd om zijn land- en tuinbouw,  goed doen. Maar de politiek wil af van opgelegde overheidsvoorlichting over wat goed is voor het volk. Dat moet het bedrijfsleven maar zelf doen. Maar is dat te vertrouwen? Zie de steeds terugkerende nieuwsberichten over misleiding op etiketten van voedingsmiddelen.

De voedingsbewuste artsen hebben nu een vereniging opgericht. Zij beijveren zich voor het opnemen van voedingsonderwijs in de opleiding van nieuwe huisartsen. “De helft van mijn cliënten in de spreekkamer heeft meer baat bij leefstijladvies dan bij medicatie. We bouwen aan een community van artsen, tuinders, supermarkten en zorgverzekeraars. Als iedereen de verantwoording neemt, hoeven we niet met de vinger naar elkaar te wijzen,” aldus huisarts Weijers tegen het AD.

Zo is oud nieuws ineens weer nieuw nieuws. Nu eens zien of het nieuwe nieuws ook iets nieuws uithaalt…

In een lange, drukke winkelstraat zijn enkele bakkerswinkels gevestigd. “Je moet duidelijk maken dat jij de beste bent,” zegt de marketingadviseur tegen één van de bakkers. Zijn gevel krijgt een facelift en op de etalage claimt de ondernemer ’de beste bakker van de stad’. Zijn collega verderop wordt zenuwachtig en beschouwt de positionering van zijn concurrent als een aanval. Na een paar dagen hangt hij een lichtbak op met onder zijn naam ’s lands beste bakker’. De eigenaar van de broodwinkel aan de andere kant van de straat kan niet achterblijven. Hij laat zijn hele zaak restylen en kiest een nieuwe naam en slagzin: ’Wereldbakker’: het beste brood ter wereld.’ De wedloop der superlatieven is losgebarsten. Toch is er nog een kleine lokale bakker die het aandurft in deze drukke winkelstraat tussen zijn concurrenten een nieuwe vestiging te openen. Als op een dag de doeken van de winkelpui worden verwijderd, hangt daar een verrassende gevelreclame: ’De beste bakker van de straat’.

Deze anekdote wijst niet alleen op het belang van gepaste bescheidenheid of de populariteit van de underdog. Noch aan credo’s als ’less is more’ of ’small is beautiful’. Er is een duidelijke trend waarneembaar naar lokaal ondernemen, kortere lijnen tussen producent en consument. Je ziet dat zelfs in de Franse super- en hypermarkten. Boven de afdelingen voor verse waren, zoals groente en fruit en vlees en vis, hangen enorme posters waarop de boeren en tuinders uit de regio met naam en toenaam worden voorgesteld als de producenten. Ook in Nederland zie je dat en portretteert het klantenblad van de super de boeren en tuinders die voor deze winkels produceren. ‘s Lands grootste zuivelmerk organiseert open dagen bij de eigen melkveehouders zodat de klant zelf kan ervaren dat zijn melk uit de naaste omgeving komt. Al het goeie komt van uw eigen koeien… zoiets.

De trend om producten bij primaire producten in de omgeving te halen, is niet nieuw. In het weekend karren talloze kookhobbyisten langs de erven in de omgeving om direct bij boer of tuinder verse waar te kopen. Lokale detaillisten en restaurateurs doen dat trouwens ook. Het fameuze tijdschrift 19NU publiceerde daarover zo’n 20 jaar geleden een reportage. Komen de boeren en tuinders niet meer naar de stad, zoals dat in Frankrijk nog wél gebeurt, dan komt de burger wel naar de boer.

Langzamerhand wordt food FLOSS: Fresh, Local, Organic, Seasonal en Sustainable. We zien het aan hippe concepten zoals urban agricultuur, standslandbouw op daken van gebouwen. Niet dat we daarmee nu de monden van een miljoenenstad kunnen voeden, maar het idee is aardig. Zeker is dat bij de verdergaande urbanisatie, met name in de snelgroeiende economieën, de behoefte aan locale voedselproductie zeer groot is.

Kunnen we dan volledig zonder de grootschalige, intensieve voedselproductie? Het valt voorlopig niet te verwachten. Met de groeiende wereldbevolking neemt ook de behoefte aan meer en beter voedsel toe. Dat geldt niet alleen voor plantaardige producten, maar ook voor dierlijke. Met het stijgen van de welvaart neemt ook de behoefte aan dierlijk eiwit toe. Maar dit logische verlangen zal een enorme aanslag zijn op onze aarde, tenzij we kans zien deze productie duurzaam in te richten.

Nederland, één van de grootste exporteurs van agrarische producten en voedingsmiddelen, speelt in dit proces een belangrijke rol. Behalve producten zal het land steeds meer kennis en complete productieketens gaan exporteren om in de groeiende mondiale voedselbehoefte te helpen voorzien. In de omgeving van de grote steden zullen geïntegreerde voedselcomplexen verrijzen. Korte lijnen, vers, lokaal, duurzaam geproduceerd, seizoensgebonden en zo mogelijk biologisch. Kleinschalig lukt dat al vrij aardig.